Ik vind haar een sprankelijk en opgewekt mens. Ze was het vertrouwen in het eindexamen wiskunde al helemaal kwijt, toen ik met haar aan de slag mocht. Als eerste kreeg ik haar schrift opgestuurd. Haar zelfkritiek hinderde haar bij het nakijken, net als het vastzitten op een denkspoor, en denkstappen overslaan. Ik werd benieuwd, maar de eerste online lessen vielen me 100% mee: Met gedrevenheid, zelfreflectie en een flinke dosis humor gaat ze de examenopgaven te lijf. Ze maakt een hele lijst met de voor haar lastige onderwerpen en maakt getrouw bijbehorende opgaven.
Natuurlijk komen we opgaven tegen waar ze haar oude hindernissen tegen komt, zoals het thema “in kringetjes te denken”. Zo schrikt ze een beetje als in een opgave een vergrotingsfactor op de stippeltjes ingevuld moet. Ze begrijpt niet welke van de twee genoemde variabelen groter is dan de ander. Wat ik al eerder bij andere leerlingen met succes toepaste, werkt ook bij haar goed: het getallenvoorbeeld. Bij de regel <mijn leeftijd> = … keer <jouw leeftijd>, ziet ze het direct. Op de puntjes komt het getal 2.7, de docente hier is (uiteraard heul veul) ouder dan de studente. Het getallenvoorbeeld blijft hangen!
Bij een andere opgave over nierfiltratie snelheid moet beredeneerd worden dat als een persoon lichter wordt, de nierfunctie verbetert. In haar redenering gebruikt ze datgene wat aangetoond moet worden als startpunt. Tja, dat mag natuurlijk niet. Ik zit in de trein van Maastricht naar Deventer als ik haar zo goed mogelijk probeer uit te leggen, dat dat niet kan. Maar al met een minuutje volgt over de lijn het inzicht: “Ah ik maak er een cirkel redenering van. Das ni best.”
Na het examen gaat ze reizen, verbinding maken met minder welvarende culturen, waar wel dezelfde mentale ziektes en stoornissen bestaan als hier. “Ik ben zo benieuwd hoe zij er daar mee omgaan”. Ik heb haar gekend toen ze klein was. Gelijk haar naam blijkt ze opgegroeid tot een veerkrachtig en mooi mens.
